|
Le Parkour (IPA: [le paʁ.'kuʁ], często skracane do PK) jest pochodzącą z Francji dyscypliną kultury fizycznej(uznawaną wręcz za sztukę przemieszczania) której główną ideą/myślą jest dążenie do takiego stanu psychofizycznego w którym nic co stanie traceurowi na drodze nie będzie dla niego przeszkodą.
Parkour powstał w latach 80-tych we Francji, w podparyskim Lisses. Za twórców uważa się Davida Belle’a i Sebastiena Foucana. Początkowo wyglądało to jak dziecinna zabawa, jednak po pewnym czasie zaczęli traktować swoje hobby poważnie. Te dwie znane wszystkim traceurom osobowości nazwały swoja „zabawę” Le Parkour, co w wolnym tłumaczeniu może oznaczać „bieganie swobodne”. Niektórzy uważają, że jest to sport inni, że wymyślone przez jakichś znudzonych szarością życia codziennego chłopców hobby, które prowadzi do kalectwa. Jak na razie nie udało się nikomu przeprowadzić zawodów w parkour, więc nie mamy tu jeszcze do czynienia z typowo sportową rywalizacją. Walczyć można jedynie ze swoim strachem i słabościami. Inny podział wśród traceurów (ludzi trenujących ten sport) wytworzył się na polu modnej ostatnio komercjalizacji, niektórzy uważają, że nie powinno się promować parkouru, pozostali wręcz przeciwnie. Oczywiście wiadomo, do czego taka promocja prowadzi, ale z drugiej strony nie można zapominać, że gdyby Belle i Foucan nikomu nie zdradzali tajników swojej sztuki, pozostałaby ona w granicach Francji.
W tym sporcie jedynym naszym konkurentem jesteśmy my sami-nasza psychika i wyobraźnia. Za każdym razem, kiedy podchodzimy do przeszkody i udaje nam się ją pokonać, przełamujemy pewien wewnętrzny opór, który nas powstrzymywał (chodzi tu o nieco trudniejsze wyczyny, niż przejście przez metrowy plot). Oznacza to nasze zwycięstwo, stajemy się przez to silniejsi i lepiej poznajemy samych siebie.
Wracając na ziemię, Parkour to po prostu ciężka praca i koncentracja przez cały czas trwania treningu. Jest wiele prostych tricków, które już na początku wykonuje się poprawnie, ale żeby dojść do perfekcji w zaawansowanych technikach, trzeba poświęcić na to sporo czasu. Nie możemy zapominać, że łatwo tutaj o skręcenie kostki, czy wybicie barku, a jeżeli poczujesz się zbyt pewnie i pomyślisz, że wszystko robisz doskonale, to wtedy radzę uważać na siebie. Jeśli nie chcesz, żeby przytrafiła Ci się taka przykra rzecz, musisz być maksymalnie skoncentrowany. Koncentracja nie może iść w parze z lękiem. Kiedy boisz się wykonać jakiś skok, lepiej rzeczywiście nie wykonuj go, gdyż kiedy się boisz, tracisz pewność siebie, jesteś niezdecydowany, przez co skok może się nie udać. Konieczne jest uwolnienie umysłu z myśli, przy czym nie można myśleć o samym uwolnieniu. Zwykły człowiek widzi swoją drogę jako dojście do wyznaczonego mu celu. Traceur ma podobnie, tylko że dąży do jak najszybszego dostania się do punktu przeznaczenia. Patrząc na otaczającą Cię rzeczywistość, widzisz przeszkody, które można pokonać na wiele różnych sposobów, w zależności od Twoich umiejętności.
Wielu ludzi uważa, że Parkour to bieganie po dachach dziesięciopiętrowych budynków. Tak naprawdę dachy są mniej interesujące dla traceurów, zdecydowanie wolą oni wszelkiego rodzaju barierki. „Przeszkoda” nie oznacza, że trzeba ją przeskoczyć, można na nią wejść, czy też przejść po niej. Jest wiele technik, umożliwiających każdą z tych rzeczy. Wszystko to wymaga ogólnego przygotowania fizycznego. Szczególnie ważne są nogi, które najlepiej ćwiczyć poprzez skakanie na skakance, przysiady z wyskokiem, wznosy na łydkach, syzyfki itd., ale również przydają się mięśnie rąk, klatki i pleców, które warto ćwiczyć, żeby osiągać lepsze rezultaty. W Parkourze nie dążymy do tego, żeby wyuczyć się na prawdziwego złodzieja (bo niektórzy tak to wykorzystują) ale tutaj chodzi o to, żeby szkolić swoje umiejętności. Myślę, że każdy z was, po przeczytaniu tego artykułu zrozumie, do czego „służy” Parkour.
|
|
|
